Chopin na jazzowo

Czy Chopin rzeczywiście był „pierwszym jazzmanem Europy”? O tym można się będzie przekonać już 28 listopada podczas koncertu Janusza Olejniczak i Adama Makowicza, którzy zwieńczą swoim występem tegoroczny przegląd Jazza - Jamboree.

W roku dwusetnych urodzin najwybitniejszego polskiego kompozytora dwaj wirtuozi fortepianu: „klasyk” Janusz Olejniczak i jazzman Adam Makowicz zapraszają na niezwykły koncert - jazzową fantazję na tematy Chopinowskie.

Adam Makowicz urodził się w 1940 roku w Czechach, w polskiej rodzinie mieszkającej na Śląsku Cieszyńskim. Pierwszych lekcji gry na fortepianie udzielała mu jego matka, pianistka i śpiewaczka, szybko jednak trafił do szkoły dla dzieci uzdolnionych muzycznie w Rybniku, do klasy fortepianu prof. Karola Szafranka.

Zafascynowany jazzem, pianista już jako nastolatek porzucił szkołę i przeniósł się do Krakowa, gdzie w 1962 roku wraz z Tomaszem Stańką, Makowicz utworzył grupę „Jazz Darings”, którą obecnie uważa się za pierwsze europejskie combo jazzowe. Wśród współpracujących z nim w tych latach artystów byli między innymi Andrzej Kurylewicz, Zbigniew Namysłowski, Jan Ptaszyn Wróblewski, Urszula Dudziak, Wojciech Młynarski.

Z Chopinem łączy go więź szczególna. Jak sam wyznaje, „nasiąkł” jego muzyką w młodości i czuje ją „po jazzowemu” jak nikt inny. Jego amerykańska płyta z jazzowymi interpretacjami utworów Chopina i koncerty takie jak ten odbywający się w ramach festiwalu Jazz Jamboree 2010 są tego najlepszym dowodem.

Janusz Olejniczak urodził się w 1952 roku we Wrocławiu. Studiował w Warszawie i Łodzi pod kierunkiem prof. Luizy Zalewskiej, Ryszarda Baksta i Zbigniewa Drzewieckiego, w Paryżu w klasie Konstantego Schmaelinga i w Szwajcarii u Witolda Małcużyńskiego. Dyplom Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie uzyskał w 1974 roku pod kierunkiem Barbary Hesse-Bukowskiej, by w kolejnych latach kontynuować naukę u Wiktora Mierżanowa w Warszawie i Paula Badury-Skody w Essen. Był najmłodszym laureatem VIII Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina w 1970 roku.

W swoim repertuarze skupia się głównie na dziełach Chopina, Bacha, Schuberta, Schumanna i Liszta. Znakomite przyjęcie zyskały także jego interpretacje repertuaru współczesnego: Debussy’ego i Ravela, Prokofiewa i Messiaena oraz Henryka Mikołaja Góreckiego, Wojciecha Kilara i Witolda Lutosławskiego. W dowód uznania dla wybitnych interpretacji muzycznych czterokrotnie otrzymał nagrodę „Fryderyka”.

O swoich interpretacjach muzyki Chopina tak mówi: „Chopin nie znosi rutyny, trzeba go odczuwać wciąż na nowo, łączyć dojrzałe przeżycie ze spontaniczną emocją. Dlatego muzyka Chopina jest bardzo trudna do grania, ale kiedy znajdzie się odpowiedni klucz do niej, nie ma większej satysfakcji, niż granie Chopina.” (cytat za portalem culture.pl)

Źródło; jazz-jamboree.pl